Θέλω να γράψω τη γνώμη μου για ορισμένα πράγματα.
Μπορώ να πω ότι σοκαρίστηκα από το γεγονός ότι αρκετοί ασθενείς με κνίδωση μου γράφουν και μου λένε ότι κάνουν θεραπεία για τη χρονία κνίδωση με ψυχοφάρμακα, από απλά ηρεμιστικά έως βαριά αντικαταθλιπτικά, αντιεπιληπτικά κλπ.
Είπα να κάνω μια έρευνα στο διαδίκτυο για να διαπιστώσω κατά πόσον οι γιατροί δίνουν πράγματι τέτοια φάρμακα για την αντιμετώπιση της χρονίας κνίδωσης και άλλων δερματοπαθειών.
Βρήκα πραγματικά κάποια άρθρα που έλεγαν ότι έχει παρατηρηθεί ότι η χρήση κάποιων ψυχοφαρμάκων βρέθηκε ότι δρα θετικά σε κάποιες δερματοπάθειες καθώς και στον κνησμό.
Για τις άλλες δερματοπάθειες και κνησμούς δεν ξέρω να πω, ξέρω μόνο να μιλήσω για τη χρονία ιδιοπαθή κνίδωση και εκεί θα αναφερθώ.
Άρχισα να κάνω κάποιους συνειρμούς και διαπιστώσεις. Αναρωτήθηκα πώς καταλήγουν οι ασθενείς στη χρήση ψυχοφαρμάκων για την κνίδωση. Ο συνειρμός που έκανα είναι ο εξής:
Ο ασθενής με την κνίδωση βιώνει τρομακτικό ψυχολογικό στρες (το ξέρω από την προσωπική μου πείρα). Σ'αυτό το στρες προστίθενται το άγχος από άσχετα προβλήματα που προϋπάρχουν ή δημιουργούνται μετά π.χ προβλήματα οικογενειακά, οικονομικά, επαγγελματικά. Επίσης υπάρχουν σοβαρά ψυχολογικά θέματα που αφορούν την αυτοεκτίμηση και την κοινωνική ζωή για το λόγο ότι η κνίδωση εκτός από βασανιστική είναι μία πάθηση εμφανής, η οποία επηρεάζει την εξωτερική εμφάνιση. Είναι δε σίγουρο ότι όταν κάποιος είναι σε κατάσταση άγχους βιώνει οποιαδήποτε δύσκολη κατάσταση του προκύπτει πολύ χειρότερα. Τα προβλήματα που υπάρχουν σε όλους τους ανθρώπους βιώνονται διαφορετικά όταν ο άνθρωπος είναι σε συνεχή κατάσταση πίεσης και στρες λόγω της κνίδωσης. Η κατάθλιψη ή προκαταθλιπτικά συμπτώματα είναι εύκολο να συμβούν.
Εμφανίζεται λοιπόν στο γιατρό (αλλεργιολόγο, παθολόγο κλπ) ένα ανθρώπινο ψυχολογικό ράκος το οποίο ζητά θεραπεία. Θεραπεία με τα αντισταμινικά δεν υπάρχει, υπάρχει μόνο συμπτωματική αντιμετώπιση, όλοι μας το έχουμε καταλάβει αυτό. Ο γιατρός βλέποντας το μαύρο ψυχολογικό χάλι στέλνει τον ασθενή σε ψυχοειδικό για να τον βοηθήσει. Εκεί γίνεται η γνωριμία με τα ψυχοφάρμακα.
Διαβάζοντας τα μέιλ που μου στέλνουν οι ασθενείς που έχουν τέτοια εμπειρία, αρχίζω να αξιολογώ αλλιώς και τις δικές μου εμπειρίες. Έχω αναφέρει και σε προηγούμενες αναρτήσεις ότι κάποια στιγμή ο αλλεργιολόγος μου σύστησε ν'αποτανθώ σε ειδικό (δεν ξέρω αν εννοούσε ψυχολόγο ή ψυχίατρο) για να με βοηθήσει με τα κουσούρια που αφήνει μια χρόνια ασθένεια. Εγώ τότε δεν ακολούθησα τη συμβουλή του. Μέχρι τώρα θεωρούσα ότι έκανα άσχημα αλλά μήπως τελικά έκανα το σωστό; Και να γιατί το λέω.
Είμαι σίγουρη ότι έκανα άσχημα να μην αναζητήσω βοήθεια γιατί με το να είμαι για τόσα πολλά χρόνια σε κατάσταση στρες λόγω της κνίδωσης, εξασθένησε το νευρικό μου σύστημα και όταν μου έτυχαν κάποια πολύ σοβαρά γεγονότα στη ζωή μου δεν μπόρεσα να τα αντιμετωπίσω και κατέρρευσα. Μάλλον όμως έκανα καλά που δεν αναζήτησησα βοήθεια σε ψυχίατρο, γλίτωσα απ' το λαβύρινθο των ψυχοφαρμάκων, αυτό το καταλαβαίνω τώρα μ'αυτά που μου γράφουν οι φίλοι ομοιοπαθείς.
Άρα είναι καλό ν'αναζητήσουμε βοήθεια αλλά η γνώμη μου είναι όχι στον ψυχίατρο που θα χορηγήσει ψυχοφάρμακα. Τα ψυχοφάρμακα είναι λαβύρινθος και αδιέξοδο, είναι εθιστικά. Πρέπει να εξαντλήσουμε ΟΛΕΣ τις υπόλοιπες λύσεις πριν αποφασίσουμε να καταφύγουμε εκεί. Εγώ το λέω και δημόσια, για τα ψυχολογικά μου αδιέξοδα και μάλιστα όχι το στρες της κνίδωσης, άλλα πολύ πιο σοβαρά (αφού αποτάνθηκα σε ψυχολόγους, γιατρούς και μπήκα για λίγο και στα αντικαταθλιπτικά), η θεραπεία άρχισε μέσα στην εξομολόγηση, όπου ο Θεός με το στόμα του παπα-Θανάση μου άλλαξε εντελώς την οπτική γωνία. Βγήκα έξω πετώντας, σαν κάποιος να μου είχε αφαιρέσει ένα βάρος απ' τους ώμους.
Πριν λοιπόν φτάσουμε στα ψυχοφάρμακα για ν'αντιμετωπίσουμε τα σπασμένα μας νεύρα, ας ψάξει ο καθένας όλες τις άλλες επιλογές πρώτα.
Όσον αφορά την ίδια την κνίδωση, τώρα που ξέρω ότι ήταν καθαρά διατροφικό θέμα, τουλάχιστον για μένα, και διαβάζω και τις εμπειρίες των ομοιοπαθών μου λέω στον εαυτό μου: '' Σκέψου αντί για τη δίαιτα, να είχα πάει στα ψυχοφάρμακα. Αυτά τα σκευάσματα δημιουργούν και επιθυμία για ζάχαρη, σκέψου πως θα είχε γίνει κι η κνίδωση κι εγώ μαζί''. Γι'αυτό και πριν καταφύγει κανείς εκεί για την κνίδωση, ας δοκιμάσει όλες τις προηγούμενες εναλλακτικές.
Μπορώ να πω ότι σοκαρίστηκα από το γεγονός ότι αρκετοί ασθενείς με κνίδωση μου γράφουν και μου λένε ότι κάνουν θεραπεία για τη χρονία κνίδωση με ψυχοφάρμακα, από απλά ηρεμιστικά έως βαριά αντικαταθλιπτικά, αντιεπιληπτικά κλπ.
Είπα να κάνω μια έρευνα στο διαδίκτυο για να διαπιστώσω κατά πόσον οι γιατροί δίνουν πράγματι τέτοια φάρμακα για την αντιμετώπιση της χρονίας κνίδωσης και άλλων δερματοπαθειών.
Βρήκα πραγματικά κάποια άρθρα που έλεγαν ότι έχει παρατηρηθεί ότι η χρήση κάποιων ψυχοφαρμάκων βρέθηκε ότι δρα θετικά σε κάποιες δερματοπάθειες καθώς και στον κνησμό.
Για τις άλλες δερματοπάθειες και κνησμούς δεν ξέρω να πω, ξέρω μόνο να μιλήσω για τη χρονία ιδιοπαθή κνίδωση και εκεί θα αναφερθώ.
Άρχισα να κάνω κάποιους συνειρμούς και διαπιστώσεις. Αναρωτήθηκα πώς καταλήγουν οι ασθενείς στη χρήση ψυχοφαρμάκων για την κνίδωση. Ο συνειρμός που έκανα είναι ο εξής:
Ο ασθενής με την κνίδωση βιώνει τρομακτικό ψυχολογικό στρες (το ξέρω από την προσωπική μου πείρα). Σ'αυτό το στρες προστίθενται το άγχος από άσχετα προβλήματα που προϋπάρχουν ή δημιουργούνται μετά π.χ προβλήματα οικογενειακά, οικονομικά, επαγγελματικά. Επίσης υπάρχουν σοβαρά ψυχολογικά θέματα που αφορούν την αυτοεκτίμηση και την κοινωνική ζωή για το λόγο ότι η κνίδωση εκτός από βασανιστική είναι μία πάθηση εμφανής, η οποία επηρεάζει την εξωτερική εμφάνιση. Είναι δε σίγουρο ότι όταν κάποιος είναι σε κατάσταση άγχους βιώνει οποιαδήποτε δύσκολη κατάσταση του προκύπτει πολύ χειρότερα. Τα προβλήματα που υπάρχουν σε όλους τους ανθρώπους βιώνονται διαφορετικά όταν ο άνθρωπος είναι σε συνεχή κατάσταση πίεσης και στρες λόγω της κνίδωσης. Η κατάθλιψη ή προκαταθλιπτικά συμπτώματα είναι εύκολο να συμβούν.
Εμφανίζεται λοιπόν στο γιατρό (αλλεργιολόγο, παθολόγο κλπ) ένα ανθρώπινο ψυχολογικό ράκος το οποίο ζητά θεραπεία. Θεραπεία με τα αντισταμινικά δεν υπάρχει, υπάρχει μόνο συμπτωματική αντιμετώπιση, όλοι μας το έχουμε καταλάβει αυτό. Ο γιατρός βλέποντας το μαύρο ψυχολογικό χάλι στέλνει τον ασθενή σε ψυχοειδικό για να τον βοηθήσει. Εκεί γίνεται η γνωριμία με τα ψυχοφάρμακα.
Διαβάζοντας τα μέιλ που μου στέλνουν οι ασθενείς που έχουν τέτοια εμπειρία, αρχίζω να αξιολογώ αλλιώς και τις δικές μου εμπειρίες. Έχω αναφέρει και σε προηγούμενες αναρτήσεις ότι κάποια στιγμή ο αλλεργιολόγος μου σύστησε ν'αποτανθώ σε ειδικό (δεν ξέρω αν εννοούσε ψυχολόγο ή ψυχίατρο) για να με βοηθήσει με τα κουσούρια που αφήνει μια χρόνια ασθένεια. Εγώ τότε δεν ακολούθησα τη συμβουλή του. Μέχρι τώρα θεωρούσα ότι έκανα άσχημα αλλά μήπως τελικά έκανα το σωστό; Και να γιατί το λέω.
Είμαι σίγουρη ότι έκανα άσχημα να μην αναζητήσω βοήθεια γιατί με το να είμαι για τόσα πολλά χρόνια σε κατάσταση στρες λόγω της κνίδωσης, εξασθένησε το νευρικό μου σύστημα και όταν μου έτυχαν κάποια πολύ σοβαρά γεγονότα στη ζωή μου δεν μπόρεσα να τα αντιμετωπίσω και κατέρρευσα. Μάλλον όμως έκανα καλά που δεν αναζήτησησα βοήθεια σε ψυχίατρο, γλίτωσα απ' το λαβύρινθο των ψυχοφαρμάκων, αυτό το καταλαβαίνω τώρα μ'αυτά που μου γράφουν οι φίλοι ομοιοπαθείς.
Άρα είναι καλό ν'αναζητήσουμε βοήθεια αλλά η γνώμη μου είναι όχι στον ψυχίατρο που θα χορηγήσει ψυχοφάρμακα. Τα ψυχοφάρμακα είναι λαβύρινθος και αδιέξοδο, είναι εθιστικά. Πρέπει να εξαντλήσουμε ΟΛΕΣ τις υπόλοιπες λύσεις πριν αποφασίσουμε να καταφύγουμε εκεί. Εγώ το λέω και δημόσια, για τα ψυχολογικά μου αδιέξοδα και μάλιστα όχι το στρες της κνίδωσης, άλλα πολύ πιο σοβαρά (αφού αποτάνθηκα σε ψυχολόγους, γιατρούς και μπήκα για λίγο και στα αντικαταθλιπτικά), η θεραπεία άρχισε μέσα στην εξομολόγηση, όπου ο Θεός με το στόμα του παπα-Θανάση μου άλλαξε εντελώς την οπτική γωνία. Βγήκα έξω πετώντας, σαν κάποιος να μου είχε αφαιρέσει ένα βάρος απ' τους ώμους.
Πριν λοιπόν φτάσουμε στα ψυχοφάρμακα για ν'αντιμετωπίσουμε τα σπασμένα μας νεύρα, ας ψάξει ο καθένας όλες τις άλλες επιλογές πρώτα.
Όσον αφορά την ίδια την κνίδωση, τώρα που ξέρω ότι ήταν καθαρά διατροφικό θέμα, τουλάχιστον για μένα, και διαβάζω και τις εμπειρίες των ομοιοπαθών μου λέω στον εαυτό μου: '' Σκέψου αντί για τη δίαιτα, να είχα πάει στα ψυχοφάρμακα. Αυτά τα σκευάσματα δημιουργούν και επιθυμία για ζάχαρη, σκέψου πως θα είχε γίνει κι η κνίδωση κι εγώ μαζί''. Γι'αυτό και πριν καταφύγει κανείς εκεί για την κνίδωση, ας δοκιμάσει όλες τις προηγούμενες εναλλακτικές.
