Kνίδωση κι απελπισία

         Πολλές φορές από αυτά που μου γράφουν οι ομοιοπαθείς με την κνίδωση βλέπω ότι ορισμένοι απ' αυτούς είναι απελπισμένοι και σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση, ενώ άλλοι αντιμετωπίζουν πιο χαλαρά το όλο θέμα και δεν το αφήνουν να τους πάρει από κάτω. Η αντιμετώπιση βέβαια που έχουμε εξαρτάται από πολλούς παράγοντες είτε αντικειμενικούς π.χ διάρκεια και ένταση των συμπτωμάτων, ηλικία ασθενούς είτε υποκειμενικούς π.χ το χαρακτήρα του καθενός, τις εμπειρίες του, τη στάση του απέναντι στη ζωή.

        Εγώ προσωπικά, μέσα σ' όλα αυτά τα χρόνια που υπέφερα από την κνίδωση είχα την ευκαιρία να περάσω απ' όλα τα στάδια (από το να μην την υπολογίζω μέχρι τη βαθιά απελπισία), κάτι που πάλι εξαρτιόταν από την ένταση των εξάρσεων και τη χρονική στιγμή που συνέβαιναν. Αυτά που θα γράψω είναι πολύ προσωπικές εμπειρίες, τις οποίες θα μοιραστώ μαζί σας, μήπως βοηθήσουν κάποιον και πάντα με την υπενθύμιση ότι είμαστε διαφορετικές προσωπικότητες, με διαφορετικούς τρόπους αντίδρασης και διαφορετική στάση ζωής. Όλ'αυτά βέβαια μεταβάλλονται με το πέρασμα του χρόνου και τις εμπειρίες. Μπορεί να είσαι άλλος άνθρωπος στα 20 σου χρόνια και άλλος στα 45. Επίσης μπορεί να γεράσεις και να μην έχει αλλάξει τίποτα αναφορικά με τον ανώριμο τρόπο που αντιμετώπιζες τον κόσμο όταν ήσουν έφηβος, να μην έχει γίνει καμιά πρόοδος. Εξαρτάται από το πώς αξιοποίησες ή δεν αξιοποίησες αυτά που σου έτυχαν.

        Εγώ πιστεύω ότι τίποτα απ' όσα μας συμβαίνει δεν είναι τυχαίο, όλα έχουν το σκοπό τους. Κι από κάθε περιπέτεια που ζούμε (συνήθως άσχημη) βγαίνουν πράγματα ωφέλιμα για μας. Τα περισσότερα απ' αυτά που μας συμβαίνουν τα προκαλούμε μόνοι μας, πολλές φορές χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε. Εγώ, για παράδειγμα, επειδή σε κάποια ηλικία αδυνάτισα πολύ και εισέπραττα αρνητικά και ειρωνικά σχόλια γι'αυτό, έβαλα μπρος για αρκετά χρόνια μια σαβουροδιατροφή με γλυκά και παλιοφαγητά για να παχύνω, για να με λέει ο κόσμος ωραία, και το αποτέλεσμα ήταν μια αρρώστια που κράτησε με διαλείμματα σχεδόν 20 χρόνια. Θα μου πεις δεν το ήξερα για πολύ καιρό ότι αυτή ήταν η αιτία. Τώρα που το έμαθα, γίνεται αντιληπτό απ' όλους ότι το φταίξιμο ήταν καθαρά δικό μου. Τη βλακεία μου αυτή και την ασθένεια όμως αξιοποίησε ο Θεός για να βγάλει αποτελέσματα ωφέλιμα για μένα, τα οποία εγώ τώρα βλέπω στον εαυτό μου αλλά δεν χρειάζεται ν'αναφέρω. Ας πω μόνο ένα παράδειγμα: Αν αυτό το μπλογκ βοήθησε έστω και έναν άνθρωπο, τότε η δοκιμασία μου είχε το σκοπό της. Κι αυτό είναι ένα πολύ μικρό μέρος απ' τα οφέλη που αποκόμισα.

Σε κάποιο σημείο απ' τα υπέροχα βιβλία με τους λόγους του π. Παϊσίου του Αγιορείτου γράφει ότι όπως το διαμάντι όταν βγαίνει απ' τη γη είναι μια ακατέργαστη πέτρα αλλά από τα χτυπήματα και τα καθαρίσματα και τα κοψίματα και τα γυαλίσματα γίνεται το διαμάντι που ξέρουμε, έτσι και ο άνθρωπος μέσα από τις δοκιμασίες έρχεται και λαμπικάρει κι αυτό ισχύει για όλους μας.

Όταν ήμουν μικρή, το μόνο που ήθελα να έχω ήταν μια ήρεμη ζωή χωρίς προβλήματα, να μη μ'ενοχλεί κανείς και τίποτα και να μην ενοχλώ κανέναν. Μεγαλώνοντας κατάλαβα ότι αυτό είναι αδύνατο και ουτοπικό. Από τη στιγμή που γεννιέσαι σ' αυτόν τον κόσμο, μπαίνεις στα βάσανα οπωσδήποτε. Άλλος μπαίνει νωρίς, άλλος πιο αργά, άλλος πιο μικρά άλλος πιο μεγάλα, ό,τι μπορεί ν' αντέξει, πάντως όλοι μπαίνουμε. Το θέμα είναι πώς θα τ'αντιμετωπίσεις και πώς θα βγεις τελικά απ' αυτόν τον κόσμο. Τα βάσανα πάντα θα υπάρχουν, αυτό που μπορεί ν'αλλάξει είναι ο τρόπος που τα βλέπεις. Καθένας προσπαθεί να βρει έναν τρόπο ν'ανταπεξέλθει  στα προβλήματά του. Η δική μου εμπειρία μου δείχνει ότι αν στηριχτείς στις ανθρώπινες δυνάμεις, τις δικές σου ή των άλλων, θα υπάρχει αποτυχία. Υπάρχουν ένα σωρό φιλοσοφικά συστήματα, θρησκείες κλπ που λένε ''Έχεις τη δύναμη μέσα σου. Ψάξτην. Βρέστην. Μπορείς. Μπορείς να κάνεις τα πάντα κλπ κλπ''.  Σαφώς υπάρχει δύναμη μέσα μας και σαφώς ό,τι περνάει απ' το χέρι μας θα το κάνουμε και πρέπει να προσπαθούμε να μην εγκαταλείψουμε ποτέ. Όσοι όμως έχουν περάσει από μακρές αρρώστιες ή άλλες δύσκολες καταστάσεις όπως αναπηρίες, κλπ, από καταστάσεις όπου οι γιατροί και οι άνθρωποι σηκώνουν τα χέρια ψηλά μπορούν να καταλάβουν ότι οι ανθρώπινες δυνάμεις είναι τόσο λίγες. Εγώ το έχω νιώσει πολλές φορές στη ζωή μου. Από κει και πέρα ξεκινάει για τον κάθε καλοπροαίρετο η αναζήτηση του Θεού και μακάρι να είναι η σωστή.

Το χειρότερο που μπορούμε να πάθουμε είναι να πέσουμε στην απελπισία. Δηλ. να μην ελπίζουμε πλέον σε τίποτα ούτε ακόμη και στη θεία βοήθεια. Αυτή η κατάσταση είναι τρομακτική. Όποιος έχει περάσει από εκεί το γνωρίζει πολύ καλά. Νιώθεις μόνος κι έρημος, ότι τίποτα στη ζωή δεν έχει νόημα, ότι όλα είναι μαύρα, ότι ακόμη και τέλος δεν έχει νόημα. Είναι ακραία κατάσταση, αλλά δυστυχώς οικεία κυρίως για ανθρώπους μεγαλύτερης ηλικίας, αλλά συμβαίνει και στους νέους. Ακόμη και σ'αυτήν την κατάσταση όμως να μπεις, αν το ζητήσεις έστω και με χαλαρή καρδιά (μιας και στην κατάσταση που είσαι ούτε να προσευχηθείς δεν μπορείς), ο Θεός θα σου δώσει βοήθεια και θα σε βγάλει. Ίσως όχι άμεσα και θεαματικά, ίσως απαλά και σταδιακά. Μα θα σου φέρει μπροστά σου έναν κατάλληλο άνθρωπο, μα ένα κατάλληλο βιβλίο, μα μια κατάλληλη κατάσταση, θα σε βοηθήσει οπωσδήποτε, δεν υπάρχει περίπτωση να σε αφήσει στην απελπισία.

Δεν έχω πρόθεση να κάνω κατήχηση κι αυτά που γράφω δεν είναι κούφια λόγια του αέρα, είναι καταστάσεις που τις έχω ζήσει, όχι μόνο μέσα από την κνίδωση αλλά και από άλλες καταστάσεις. Τις καταθέτω εντελώς καλοπροαίρετα, μήπως κάποιος βοηθηθεί στον αγώνα του.

Όταν ξεκίνησα το ιστολόγιο, ήμουν τόσο ευγνώμων στο Θεό για τη θεραπεία μου που δεν ήξερα πώς να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου. Τότε μου ήρθε η σκέψη (κάποιος την έστειλε βέβαια) να κάνω ένα μπλογκ στο διαδίκτυο και να γράψω όλα όσα έκανα για τη θεραπεία της κνίδωσης, μήπως βοηθηθούν κάποιοι ασθενείς (μιας και οι γιατροί θεωρούν την περίπτωσή μας ιδιοπαθή και αγνώστου αιτιολογίας) αλλά και για να δώσω δημόσια μαρτυρία για το πώς προήλθε αυτή η θεραπεία.

Ό,τι έλαβα δωρεάν το δίνω δωρεάν. Γι'αυτό και δεν υπάρχουν διαφημίσεις στο μπλογκ και γι'αυτό και αρνήθηκα να το εντάξω σε σχετικές ιστοσελίδες. Αν κάτι παίρνετε απ' αυτό το μπλογκ δώστε το κι εσείς δωρεάν. Το μπλογκ αυτό χάθηκε μια φορά για λόγους που αφορούν το διαχειριστή.  Παρόλο που είχα κάνει πολλή δουλειά και στενοχωρήθηκα, είπα μάλλον έτσι έπρεπε να γίνει, φαίνεται έκλεισε τον κύκλο του, βοήθησε - αν βοήθησε- όποιον ήταν να βοηθήσει. Τότε μου έστειλε μια αναγνώστρια από τη Θεσσαλονίκη, δεν ξέρω πώς το βρήκε, γιατί εμένα μου απαγορευόταν η πρόσβαση στο μπλογκ, όλο το παλιό υλικό στο μέιλ μου. Άρα μάλλον έπρεπε να το συνεχίσω. Το επεξεργάστηκα, το έκανα πιο περιεκτικό και το ξανάγραψα από την αρχή. Μετά, από τα διάφορα σχόλια και μέιλ που έρχονταν και απαντούσα, το μπλογκ άρχισε ν'αλλάζει λίγο μορφή, να μην αναφέρεται αποκλειστικά και μόνο στη δίαιτα για τη θεραπεία, αλλά να το ψάχνουμε και λίγο βαθύτερα. Ποιος ξέρει τι άλλο πρόκειται να γίνει στο μέλλον.

Και τώρα να γράψω μερικές ας το πούμε πρακτικές συμβουλές προκειμένου να βοηθηθούμε να μην φτάσουμε στην απελπισία λόγω της κνίδωσης. Ό,τι γράφω είναι πάντα βιωματικό, ό,τιδήποτε δεν έχει συμβεί σε μένα και τύχει να το γράψω θα αναφέρω ότι δεν είναι προσωπική εμπειρία.

α) Πολλές φορές θα χτυπιόμαστε και θα κλαίμε λόγω της κνίδωσης, γιατί θα νιώθουμε ότι δεν αντέχουμε άλλο (τουλάχιστον οι γυναίκες, οι άνδρες μάλλον αντιδρούν αλλιώς). Οι γύρω μας, που δεν θα ξέρουν και δεν θα μπορούν να μας βοηθήσουν, πιθανότατα θα μας χτυπούν συμπαθητικά στην πλάτη ή θα μας λένε να μη στενοχωριόμαστε και θ'αποσύρονται. Ή θα μας λένε ότι δεν κερδίζουμε τίποτα με το να κλαίμε. Αυτό δεν είναι αλήθεια. Εγώ τουλάχιστον αφού έκλαιγα και χτυπιόμουν (εκτόνωση), μετά ηρεμούσα κι επειδή συνήθως ήταν βράδυ, μετά κοιμόμουν και την άλλη μέρα ήμουν καλύτερα ψυχολογικά. Αρκεί βέβαια να μη συμβαίνει αυτό συνέχεια.

β)Πολλοί θα λένε ''ξέχνα την κνίδωση για να σε ξεχάσει κι αυτή'' και άλλα τέτοια. Αυτό είναι μεγάλη μπούρδα γιατί η φαγούρα σου κάνει συνεχώς υπενθύμιση, δεν σ' αφήνει να ξεχαστείς. Επίσης είναι μεγάλος ο πειρασμός να κοιτάμε πού μας βγήκε καινούρια πετάλα, πόσο μεγάλη είναι, αν φαίνεται, πώς θα την κρύψουμε κλπ. (Όποιος δεν κοιτάει τις πετάλες του, του βγάζω το καπέλο). Είναι όμως πολύ σημαντικό να ξεχνάμε πράγματι τις πετάλες όταν κάνουμε συγκεκριμένες δραστηριότητες όπως η οδήγηση. Εκεί η στιγμιαία κίνηση να δεις την πετάλα και γι'αυτό να πάρεις τα μάτια σου απ' το δρόμο μπορεί να δημιουργήσει από μικρά ως σοβαρά προβλήματα. Επίσης όσοι παίρνουν αντισταμινικά τη νύχτα, πρέπει να μην οδηγούν. Αν αναγκαστείς να οδηγήσεις νύχτα καθυστέρησε να πάρεις το χάπι μέχρι να φτάσεις σπίτι σου. Η νύστα που δημιουργεί μπορεί να σε κάνει να προκαλέσεις ατύχημα.

γ) Κρατάμε το δέρμα πάντα ενυδατωμένο, ειδικά το καλοκαίρι που είναι η χειρότερη εποχή για τους κνιδωτικούς. Ένα ενυδατωμένο δέρμα (εσωτερικά με νερό και εξωτερικά με κρέμες) φαγουρίζει λιγότερο.

δ)Ο χρόνος που φεύγει δεν ξαναγυρίζει. Μην αφήνετε την κνίδωση να σας εμποδίσει να κάνετε δραστηριότητες, επισκέψεις κλπ. Πηγαίντε έστω και τυλιγμένος/η με ρούχα σαν ντολμάς μες το καλοκαίρι. Όταν γίνετε καλά θα μετανιώσετε για τις δραστηριότητες και τις γιορτές που χάσατε. Ούτως ή άλλως η κνίδωση δεν είναι μια κατάσταση απαγορευτική όπως είναι μια αναπηρία ή μια αρρώστια που σε ρίχνει στο κρεβάτι.

ε) Και η τελευταία και πιο σπουδαία συμβουλή. Βγείτε έξω και βοηθήστε τον κόσμο. Εκτός από το ότι θα νιώσετε ωραία με αυτό που κάνετε και θ'αποκομίσετε εμπειρία, θα δείτε τι τραβάει ο υπόλοιπος κόσμος και η κνίδωση θα σας φαίνεται κάτι απλό. Η βοήθεια που θα προσφέρετε δεν χρειάζεται να είναι θεαματική. Έστω να ακούσετε τον πόνο του άλλου και να του πείτε δυο λόγια, και αυτόν θα βοηθήσετε και θα μικρύνει ο δικός σας πόνος. Το θέμα είναι να ενδιαφερθείτε για τον άλλον. Μην ψάχνετε μακριά για αυτόν τον άλλον. Συνήθως είναι δίπλα σας, στο σπίτι, στο σχολείο, στη δουλειά.