Γιατί δεν με πιάνουν τ' αντισταμινικά

Ας υποθέσουμε ότι έχουμε ένα μεγάλο άδειο βαρέλι. Από πάνω τρέχει μια βρύση με νερό. Ας πούμε ότι το νερό είναι βρώμικο για να γίνει πιο παραστατικό. Το βαρέλι έχει ένα σύστημα αποχέτευσης που μπορεί να διώξει ποσότητα νερού Α. Η βρύση είναι συνέχεια ανοιχτή. Άλλες μέρες τρέχει την ποσότητα Α, την οποία διώχνει το σύστημα αποχέτευσης, άλλες μέρες  μπορεί να τρέξει διπλή, τριπλή ή και πενταπλη ποσότητα νερού δηλ. 2Α, 3Α, 5Α κλπ, ανάλογα με το πόσο ανοιχτή είναι η βρύση. Η ποσότητα Α διώχνεται από το σύστημα αποχέτευσης, με λίγη πίεση το σύστημα κατορθώνει μετά από ώρα να διώξει κι άλλη μια ποσότητα Α, από κει και πέρα δεν έχει την δυνατότητα όσο κι αν πιέζεται και κουράζεται κι έτσι οι υπόλοιπες ποσότητες αποθηκεύονται στο βαρέλι. Έτσι το βαρέλι, από κει που ήταν άδειο σιγά σιγά γεμίζει. Το σύστημα δουλεύει όσο μπορεί, αλλά δεν μπορεί ν' ανταποκριθεί στην τεράστια ποσότητα υγρού, οπότε το αφήνει να μαζεύεται μέσα στο βαρέλι. Επιπλέον το σύστημα, από την πολλή προσπάθεια έχει αρχίσει να μην λειτουργεί τόσο καλά και να δυσκολεύεται να διώξει ακόμη και την ποσότητα Α, του παίρνει περισσότερο χρόνο από πριν.
Κάποια στιγμή το βαρέλι γεμίζει και από μια μεριά υπερχειλίζει. Το βρώμικο νερό χύνεται και λερώνει το πάτωμα. Σφουγγαρίζουμε και βάζουμε ένα κουβαδάκι που το αδειάζουμε μια φορά την ημέρα. Καθώς η βρύση συνεχίζει να τρέχει, το νερό ξεχειλίζει όλο και περισσότερο και πιο γρήγορα και πρέπει ν' αδειάζουμε το κουβαδάκι πιο συχνά μες την ημέρα. Αντικαθιστούμε το κουβαδάκι με μεγάλο κουβά, μετά με λεκάνη, μετά με μικρή δεξαμενή. Εντωμεταξύ, το βαρέλι αρχίζει να ξεχειλίζει κι από αλλού, βάζουμε κι εκεί κουβαδάκι, μετά κουβά, μετά λεκάνη κλπ . Στόχος μας είναι να διατηρήσουμε το πάτωμα καθαρό. Όμως από τη συνεχή ροή από τη βρύση που δεν σταματά, αρχίζουν ν' ανοίγουν ρωγμές στο βαρέλι και να φεύγει κι από κει νερό. Συνεχίζουμε να μαζεύουμε το νερό με όποιο τρόπο μπορούμε ακόμη και με τα πιο τέλεια συστήματα συλλογής βρώμικου νερού. Ωστόσο μια και η βρύση δεν σταματά, ανοίγουν συνεχώς καινούριες τρύπες και είναι εξαιρετικά δύσκολο έως ακατόρθωτο να μαζέψουμε τα βρώμικα νερά. Στο τέλος το βαρέλι σκάει.
Τόσον καιρό πασχίζω να μαζέψω τα βρωμόνερα, αντί να κλείσω τη βρύση ή τουλάχιστον να την αναγκάσω να τρέχει μόνο την ποσότητα Α που μπορεί να διώξει το σύστημα αποχέτευσης.
Το βαρέλι είναι ο οργανισμός μας (και κυρίως το έντερο), το βρώμικο νερό είναι οι τοξίνες που μπαίνουν στο σώμα, η βρύση είναι  οι τροφές, το σύστημα αποχέτευσης είναι το συκώτι και τα νεφρά, οι κουβάδες, λεκάνες, δεξαμενές, συστήματα συλλογής βρώμικου νερού είναι τα διάφορα φάρμακα (απ' το πιο απλό ως το πιο εξελιγμένο) και το πάτωμα είναι το σύστημα που δέχεται την επίθεση. Και καλά αν είναι το δέρμα, παίρνεις χαμπάρι και κινητοποιείσαι, αν είναι όμως η καρδιά ή το ανοσοποιητικό;
Γι' αυτό δεν έχει τόση σημασία αν θα χρησιμοποιήσεις κουβά ή λεκάνη ή δεξαμενή, το θέμα είναι να κλείσεις τη βρύση. Παράλληλα αφήνεις τους κουβάδες για όσον καιρό χρειάζεται, γιατί και να κλείσεις τη βρύση,  το βαρέλι δεν θ' αδειάσει μαγικά. Καθώς η στάθμη του βρώμικου νερού όλο και κατεβαίνει εσύ επιδιορθώνεις τις ρωγμές και φροντίζεις το σύστημα αποχέτευσης να μπορεί να διώξει ξανά την ποσότητα Α, αν το δυναμώσεις και πολύ, μπορεί ίσως να διώξει 2Α που μοιραία θα μπουν στον οργανισμό απ' τις τροφές.
Αναφέρομαι πάντα στη χρονία ιδιοπαθή κνίδωση (ό,τι ονόματα κι αν της έχουν δώσει τις τελευταίες δεκαετίες) η οποία έχει αιτία την τοξίνωση του οργανισμού, κυρίως από το μύκητα κάντιντα, ένα μύκητα που τρέφεται κυρίως με ζάχαρη, άλλους μύκητες και επεξεργασμένες τροφές.