ΑΓΡΙΑ ΧΟΡΤΑ ΤΟΥ ΒΟΥΝΟΥ

            Η πιο υγιεινή επιλογή. Τα χόρτα τα μαζεύουμε τους πιο κρύους μήνες μετά από τις βροχές και πάντα απόγευμα (για να είναι τα συστατικά μαζεμένα στα φύλλα). Είναι καλό να τα μαζεύουμε σε βουνό όπου δεν λερώνουν σκυλιά  και γάτες  και όχι σε άχτιστα οικόπεδα μέσα στην πόλη (αυτά εκτελούν σίγουρα χρέη τουαλέτας). Ποτέ δεν τα μαζεύουμε από την άκρη της ασφάλτου γιατί έχουν ρουφήξει μόλυβδο. Kανονικά τα συγκεντρώνουμε σε καλάθι και όχι σε σακούλα σουπερμάρκετ όπως συνηθίζεται. Υπάρχουν και καλλιεργημένα χόρτα, τα οποία είναι κι αυτά καλά (αν ξέρεις πού έχουν καλλιεργηθεί) αλλά ούτε κατά διάνοια δεν φτάνουν ούτε το άρωμα ούτε τη γεύση ούτε τις θρεπτικές και φαρμακευτικές ιδιότητες των άγριων.

Τα άγρια χόρτα μαζεύονται από τους προϊστορικούς χρόνους με τον ίδιο τρόπο χωρίς καμία αλλαγή μέσα στις χιλιετηρίδες: με αιχμηρό εργαλείο (τώρα μαχαίρι, στην προϊστορία θα είχαν καμια πέτρινη λεπίδα) σκάβουμε γύρω γύρω από τη ρίζα και αφαιρούμε το χόρτο ένα ένα. Θέλει προσοχή να μην το ξεριζώσουμε τελείως για να μπορέσει να ξαναπετάξει. Το τινάζουμε από τα πολλά χώματα και το βάζουμε στο δισάκι μας. Τα χόρτα συνδέονται με το χορταίνω. Σε καιρούς δίσεκτους, πολέμους κλπ έσωσαν κόσμο από την πείνα και ήταν βασικό τρόφιμο επιβίωσης, μαγειρεμένα με ελάχιστο δυσεύρετο λάδι.

Το κακό είναι ότι η γνώση της αναγνώρισης των βρώσιμων χόρτων που μεταδίδεται από γενιά σε γενιά τείνει να εκλείψει, ιδίως στις πόλεις ελάχιστοι είναι οι νέοι που ενδιαφέρονται να μαζέψουν χόρτα. Κι εγώ τότε που ήμουν νέα δεν ενδιαφερόμουν, τώρα που μεγάλωσα ποιος να μου τα δείξει, οι γονείς μου είναι ηλικιωμένοι, έχουμε και τα μικρά, ανεβαίνουν ελάχιστα πια στο βουνό. Μόνο 3-4 είδη μπορώ ν'αναγνωρίσω, πρέπει κάτι να κάνω να μάθω και τα υπόλοιπα. Ποιος ξέρει, ίσως τώρα με τις δυσκολίες να ξαναθυμηθούμε τα χόρτα.

Τα πιο γνωστά χόρτα, έστω και σαν όνομα είναι τα ραδίκια, οι καυκαλήθρες, τ' αλιβάρβαρα, η ρόκα, οι ζοχοί, τα σπαράγγια, οι βρούβες, τα βλήτα. Υπάρχουν όμως κι άλλα κι άλλα πολλά. Η μεγαλύτερη ποικιλία άγριων βρώσιμων χόρτων απ' όλη τη Μεσόγειο, υπάρχει στην Κρήτη. Στην Κρήτη υπάρχουν χόρτα που δεν τα βρίσκεις πουθενά αλλού.

Τα χόρτα, αφού τα μαζέψουμε και τα πάμε σπίτι μας, κόβουμε τις ρίζες, τα πλένουμε καλά και τα βράζουμε σε νερό, όχι παρα πολλή ώρα ( γύρω στη μισή ώρα, δοκιμάζουμε να μπαίνει το πηρούνι στο κοτσανάκι) για να μη μας λιώσουν και να μη χάσουν και τα στοιχεία τους. Καλό είναι να τα βράζουμε χωρίς αλάτι για να μπορούμε να πιούμε το ζουμί τους που με λίγο λεμόνι είναι εξαιρετικό γιατρικό για πλήθος παθήσεων. Αν βάλουμε αλάτι το ζουμί θα γίνει λύσσα και δεν θα μπορούμε να το πιούμε. Από το ζουμί πίνουμε έτσι ζεστό μέσα στην ημέρα όσα ποτήρια θέλουμε και το υπόλοιπο το φυλάμε στο ψυγείο. Όταν θέλουμε να πιούμε του ρίχνουμε λίγο ζεστό νερό για να μην παγώσει ο λαιμός μας και πίνουμε. Στα χόρτα ρίχνουμε λάδι και λεμόνι και τρώμε.

Τα χόρτα είναι πλούσια σε φυτικές ίνες, βιταμίνη C και Β, σίδηρο και άλλα μέταλλα,αντιοξειδωτικά και Ω-3 λιπαρά οξέα. Άλλα είναι διουρητικά, άλλα τονωτικά, άλλα  ηρεμιστικά, άλλα καρδιοπροστατευτικά.

Η ουσία είναι ότι εφοδιάζουν τον οργανισμό μας με πολύτιμα συστατικά και τον δυναμώνουν.